Stevia é un nome xenérico e abrangue unha área máis ampla desde a planta ata o extracto.

En xeral, o extracto de folla de Stevia purificado contén un 95% ou máis de pureza de SG, como se mencionou na revisión de seguridade realizada por JEFCA en 2008, que está apoiada por varias axencias reguladoras, incluíndo a FDA e a Comisión Europea.JEFCA (2010) aprobou nove SG, incluíndo esteviósido, rebaudiósido (A, B, C, D e F), esteviolbiósido, rubósido e dulcósido A.

Por outra banda, a Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA) anunciou unha letra E designada para SG como E960 en 2010. E960 utilízase actualmente para especificar o aditivo alimentario na UE e calquera preparación que conteña SG con non menos do 95 %. unha pureza de 10 (un SG adicional por riba é Reb E) sobre a base seca.Os regulamentos definen ademais o uso de preparados esteviósidos e/ou rebaudiósidos tanto como nun nivel do 75 % ou máis.

En China, o extracto de Stevia está regulado segundo os estándares do glicósido de esteviol GB2760-2014, mencionouse que moitos produtos poden usar estevia ata a dosificación de 10 g/kg para o produto de té e a dosificación de 0,2 g/kg para o leite fermentado con sabor. Tamén se pode usar nos seguintes produtos: froitas en conserva, panadería/noces e sementes fritas, doces, marmelada, condimentos, etc.

Varias axencias reguladoras, incluíndo o Comité Científico de Aditivos Alimentarios entre 1984 e 1999, JEFCA en 2000–10 e EFSA (2010–15) designaron os SG como compostos edulcorantes, e as dúas últimas axencias informaron unha recomendación para o uso de SG como 4 mg/kg de corpo como inxestión diaria por persoa nun día.O rebaudiósido M con polo menos o 95% de pureza tamén foi aprobado en 2014 pola FDA (Prakash e Chaturvedula, 2016).A pesar da longa historia de S. rebaudiana en Xapón e Paraguai, moitos países aceptaron a Stevia como aditivo alimentario despois de ter en conta diferentes consideracións dos problemas de saúde (táboa 4.2).